Þökk sé herra Armani...

eftir Völu Þórsdóttur

Það eru margar ástæður og misjafnar fyrir því að ekki er tekið mark á manni. Ég var oftast hunsuð vegna þess að ég var ung listakona. Í ofanálag taldi fólk mig oft vera yngri en ég var, sem var ávísun á að ég hefði líklega ekkert til málanna að leggja.
Það getur semsagt verið slæmt að vera ung kona sem sýnist yngri en hún er. Sem helst illa í hendur við þá staðreynd að fátt er meira eftirsóknarvert í henni veröld.

Fyrir nokkrum árum velti ég því mikið fyrir mér hvað ég gæti gert til að fólk tæki meira mark á mér og hætti að tala við mig eins og ómarktækt krútt eða sveimhuga unga listakonu.
Ég skoðaði framkomu mína vel, spáði í hvernig ég setti fram erindi mín, hvernig ég sat við borðið og hvernig ég klæddi mig.
Ástandið breyttist ekki til batnaðar og ég gekk því enn lengra. Ég breytti fataskápnum, tamdi mér ákveðnari framkomu og hermdi eftir töktum karlmanna. Ég einbeitti mér að því að setja hlutina fram á einfaldan hátt, án málalenginga eða tilfinningasemi.

Á svipuðum tíma las ég Ilminn eftir Patrick Suskind. Í kjölfarið fékk ég hugmynd og hætti ég að nota ilmvatn en keypti mér rakspíra. Rakspírann nota ég fyrir mikilvæga fundi en dagsdaglega nota ég mildari karlailmi.
Það áttar sig enginn á því að ég geng með karlailm. En viðmót fólks hefur breyst gagnvart mér. Það tekur mark á mér og finnst ég hafa eitthvað til málanna að leggja... Þökk sé herra Armani.

Vala er leikskáld og ólst upp á tilraunabúinu Skriðuklaustri ásamt 700 fjár, 20 gæsum, 7 hundum og 14 köttum. Hún á fimm systkini og foreldrar hennar eru ennþá giftir.

Athugasemdir

[SM, 10.4.2007 kl. 21:56]

prófa þetta, spennandi

[gudr (IP-tala skráð) 11.4.2007 kl. 13:50]

já, bara ekki prófa það sem vinkona mín reyndi einhvern tíma á unglingsárum - nota koníak sem ilmefni. Það dregur bara að sér örlagabyttur!