Af hverju ekki eitt félag í viðbót?

eftir Önnu Kristjánsdóttur

Ég var á stofnfundi Félags jafnaðarmanna í Árbæ á fimmtudaginn var, þar sem yfirbloggarinn á Trúnó, Oddný Sturludóttir, var fundarstjóri. Þetta var skemmtilegur fundur um leið og ég furða mig á Samfylkingin skuli ekki hafa komið upp hverfafélögum fyrir löngu, enda stutt í að hún nái áratugnum í aldri.

Eftir fundinn kvartaði ónefndur borgarfulltrúi við mig, að ég skuli ekki hafa boðið mig fram til stjórnar félagsins. Ástæða þess er einföld. Fólk á ekki að taka að sér fleiri ábyrgðarstörf en það ræður við. Því mér finnst mikið að sitja í stjórn tveggja félaga í senn ef vinna á að málefnum þessara félaga af heilindum.

Þar til í febrúar síðastliðnum sat ég í stjórnum Evrópsku transgendersamtakanna og Ættfræðifélaginu. Um leið og ég gekk úr stjórn Ættfræðifélagsins, tók ég þátt í stofnun íslensks transgenderfélags og sit þar í bráðabirgðastjórn. Ef ég tæki jafnframt að mér setu í hverfafélagi jafnaðarmanna á sama tíma og ég er á kafi í uppbyggingarstarfi í öðrum félögum, væri ég um leið að gefa mig út í verkefni sem gæti ekki sinnt af heilindum. Því til viðbótar eru mörg brýnustu málefni hverfisins þess eðlis, að ég gæti verið sem utangátta í umræðum félagsins, en þar á ég við uppeldis- og félagsmálin.

Ég bý ein. Ég á engin börn í skóla og barnabörnin búa í öðrum hverfum Reykjavíkur og í Garðabæ. Ég þekki lítið til félagsþjónustunnar og er sjálf að byggja mér upp vænan lífeyrissjóð svo ég þurfi sem minnst á hinu opinbera að halda í framtíðinni. Ég get ekki kvartað yfir strætó af eigin reynslu, enda bý ég í fimm mínútna göngufæri frá vinnunni. En ég viðurkenni um leið að mér finnst gott að búa í Árbænum.

Mínar áherslur liggja frekar í landsmálunum um leið og ég viðurkenni að grunnþættir alls pólitísks starfs liggja í hverfafélögunum, rétt eins og þau lágu í sellunum og leshringjunum í upphafi jafnaðarhreyfingarinnar.

Anna Kristjáns er vel til í ábyrgðarstörf, þó að hún vilji ekki hafa þau of mörg í einu....